ऊर्जेचा स्त्रोत म्हणजे विद्यार्थी ....हे विध्यार्थी म्हणजे आपल्या राष्ट्राचे भविष्य हिच सुरवात आम्ही थिएटर ऑफ रेलेव्हन्स च्या रंगकर्मीनी केली ...आम्ही एक पुढाकार घेऊन कुरार व्हिलेज , मालाड पूर्व, मुंबई येथील ... विदर्भ विद्या मंदिर विद्यालयात केली...काय आग आहे त्या मुलांमध्ये
....थोडा वेळ शांत न बसणारे, एकमेकांत मस्ती करणारे , प्लास्टिकने विणलेल्या झोपडीत राहणारे 80% विद्यार्थी ....हे विद्यार्थी म्हणजे आगीचे गोळे... घरामध्ये आई आणि वडील हे दोघे कामाला जाणारे आणि त्यातच यातील बहुतांश मुले हे वाईट संगतीत असणारी..... आजूबाजूच्या वातावरणाचा होत असणारा प्रभाव ...कधीही पुढाकार घ्यायची तयारी नसणारी मानसिकता ...3 तासांमध्ये बोलायला लागली ...प्रश्न विचारल्या नंतर तू पुढे ....तू पुढे ..एकमेकांना टपली मारून ...सारवा सारव करणारी मानसिकता कमी झाली....सुरवातीपासून ते शेवट पर्यंत ऊर्जेचा फ्लो वाढत असताना दिसू लागला..संघर्षामधून जीवन घडत असते आणि
आम्ही कलाकार संघर्ष करून या मुलांमध्ये निर्माण होत असणाऱ्या प्रकाशाच्या झोताला दिशा देण्याचे काम करू लागलो... ....101 विध्यार्थी ...विदर्भ विद्या मंदिर शाळेचं पटांगण ...हॉल... ...सर्वत्र वातावरण अगदी जीवन्त झाल्यासारखे दिसू लागले ....4 गटांमध्ये विभाजन केल्यानंतर ...त्या ग्रुप ला लीड करण... 7 वी आणि 8 वी चे विद्यार्थी ... एकमेकांमधील मारहाण ...टपली मारणे ....चिंमटा काढणे ...एक बोलत असताना दुसर्याने न ऐकणे ....हे सर्व प्रकार घडत होते ....माझ्या डोक्यात आधल्या दिवसाच्या रात्री पासून कसं करायचं ? काय मुलांना द्यायचा ? या गोष्टींचं मनन सुरु तर होतच त्या बरोबर ...राजकीय अजेंडा असा आहे ...या मुलांमध्ये राजकीय पाहण्याची दृष्टी निर्माण करण...हे जीवन माझं आहे ...हि शाळा माझी आहे ....यांचे बीज पेरनेे... ग्रुप बरोबर चर्चा
केल्यानंतर हे मुद्दे स्पष्ट झाले ..हे शब्द बोलत असताना ते initative घेऊन बोलणं .... नंतर शरीरामधून बाहेर काढणे ...gender मध्ये अडकून न जाता ...एक माणूस म्हणून पाहन ...याची चर्चा आणि planning सुरु झाली ....सतत चिंतन आणि मनामध्ये प्रक्रिया सुरु झाल्या होत्या ...थोडा challenging आजचा दिवस ....या कार्यशाळेची प्रस्तावना आणि आमच्या कलाकारांची ओळख मी केली ...पहिल्यांदा सुरुवात केल्याचं समाधान
...त्याच बरोबर नव -नवीन विचारांची मांडणी ..आणि प्रयोगात्मक भूमिका tor ने मला निर्माण करून दिली आहे याची जाणीव बोलता बोलता होत होती ...किती, मनाला समाधान मिळत असत ! ज्यावेळी आपण हसत खेळत संवाद साधतो आणि तो संवाद आपल्या संवादामध्ये सहभागी
असणाऱ्या साथीना समजतो...' माझी शाळा ' यावर नाटक करायला सांगितले ...आणि तो विश्वास निर्माण करण की , हो आम्ही करू शकतो ...आम्ही एकत्र करत आहोत ...हेच केवढ मोठ साध्य आहे ....हि शाळा माझी आहे ....smilyee, 4 ग्रुप ला घेऊन करत होती आणि तो आवाजाचा चढ उतार आणि एकमेकांमधील तो सुप्त संवाद .. एकमेकांच्या विचारांना फुलवत असताना दिसू लागला ...नाटकाची प्रस्तुती होत असताना कधीही न बोलणारी मुले नाटकाच्या माध्यमातून बोलू लागली ...
.आपल्या शिक्षकांसमोर आरसा बनून उभी राहिली ... हम हैं ! चा नारा त्या वातावरणात नवीन द्रुष्टी ,नवीन विचार, एकात्मतेची ताकद ,स्वतः वरचा विश्वास गुंजायमान करू लागला ...
आंतरराष्ट्रीय कलाकार अश्विनी नांदेडकर, सायली पावसकर , राष्ट्रीय कलाकार कोमल खामकर ,तुषार म्हस्के आणि tor अभ्यासक , कलाकार स्वाती वाघ यांनी या कुरार मध्ये हा वैचारिक " स्व " च्या जाणीवेचा झेंडा रोवला ....हि दृष्टी दाखवणऱ्या रंगचिंतक - tor उत्प्रेरक मंजुल भारद्वाज यांना सलाम ....
रंगकर्मी
तुषार म्हस्के
....थोडा वेळ शांत न बसणारे, एकमेकांत मस्ती करणारे , प्लास्टिकने विणलेल्या झोपडीत राहणारे 80% विद्यार्थी ....हे विद्यार्थी म्हणजे आगीचे गोळे... घरामध्ये आई आणि वडील हे दोघे कामाला जाणारे आणि त्यातच यातील बहुतांश मुले हे वाईट संगतीत असणारी..... आजूबाजूच्या वातावरणाचा होत असणारा प्रभाव ...कधीही पुढाकार घ्यायची तयारी नसणारी मानसिकता ...3 तासांमध्ये बोलायला लागली ...प्रश्न विचारल्या नंतर तू पुढे ....तू पुढे ..एकमेकांना टपली मारून ...सारवा सारव करणारी मानसिकता कमी झाली....सुरवातीपासून ते शेवट पर्यंत ऊर्जेचा फ्लो वाढत असताना दिसू लागला..संघर्षामधून जीवन घडत असते आणि
आम्ही कलाकार संघर्ष करून या मुलांमध्ये निर्माण होत असणाऱ्या प्रकाशाच्या झोताला दिशा देण्याचे काम करू लागलो... ....101 विध्यार्थी ...विदर्भ विद्या मंदिर शाळेचं पटांगण ...हॉल... ...सर्वत्र वातावरण अगदी जीवन्त झाल्यासारखे दिसू लागले ....4 गटांमध्ये विभाजन केल्यानंतर ...त्या ग्रुप ला लीड करण... 7 वी आणि 8 वी चे विद्यार्थी ... एकमेकांमधील मारहाण ...टपली मारणे ....चिंमटा काढणे ...एक बोलत असताना दुसर्याने न ऐकणे ....हे सर्व प्रकार घडत होते ....माझ्या डोक्यात आधल्या दिवसाच्या रात्री पासून कसं करायचं ? काय मुलांना द्यायचा ? या गोष्टींचं मनन सुरु तर होतच त्या बरोबर ...राजकीय अजेंडा असा आहे ...या मुलांमध्ये राजकीय पाहण्याची दृष्टी निर्माण करण...हे जीवन माझं आहे ...हि शाळा माझी आहे ....यांचे बीज पेरनेे... ग्रुप बरोबर चर्चा
असणाऱ्या साथीना समजतो...' माझी शाळा ' यावर नाटक करायला सांगितले ...आणि तो विश्वास निर्माण करण की , हो आम्ही करू शकतो ...आम्ही एकत्र करत आहोत ...हेच केवढ मोठ साध्य आहे ....हि शाळा माझी आहे ....smilyee, 4 ग्रुप ला घेऊन करत होती आणि तो आवाजाचा चढ उतार आणि एकमेकांमधील तो सुप्त संवाद .. एकमेकांच्या विचारांना फुलवत असताना दिसू लागला ...नाटकाची प्रस्तुती होत असताना कधीही न बोलणारी मुले नाटकाच्या माध्यमातून बोलू लागली ...
.आपल्या शिक्षकांसमोर आरसा बनून उभी राहिली ... हम हैं ! चा नारा त्या वातावरणात नवीन द्रुष्टी ,नवीन विचार, एकात्मतेची ताकद ,स्वतः वरचा विश्वास गुंजायमान करू लागला ...
आंतरराष्ट्रीय कलाकार अश्विनी नांदेडकर, सायली पावसकर , राष्ट्रीय कलाकार कोमल खामकर ,तुषार म्हस्के आणि tor अभ्यासक , कलाकार स्वाती वाघ यांनी या कुरार मध्ये हा वैचारिक " स्व " च्या जाणीवेचा झेंडा रोवला ....हि दृष्टी दाखवणऱ्या रंगचिंतक - tor उत्प्रेरक मंजुल भारद्वाज यांना सलाम ....
रंगकर्मी
तुषार म्हस्के
No comments:
Post a Comment